Od wczoraj Luzik ma swojego pana, którym został mój tata. Ze względu na żadne zainteresowanie psiakiem pozostanie on w naszym domu aż do przejścia za Tęczowy Most. Nie jest to psiak o jakim marzyłam ( nie marzyłam o żadnym) ale co mam zrobić, na ulice nie wyrzucę. Trafił pod nasz dach w marcu zeszłego roku i tak się kokosi. Nadal pozostaje nieodgadnionym i trudnym zwierzakiem ale go ogarnęliśmy. Nauczył się żyć z nami ale na własnych zasadach . Jak mu się coś nie podoba to z zębami startuje . Strasznie boi się burzy i wystrzałów petard. Nie może sobie miejsca znaleźć. Pośladki tak mu się trzęsą, że uderza pazurami o podłogę. Komicznie wówczas wygląda. Pomimo przytulania i głaskania atak paniki nie mija. Biedny jest ten maluch ... ale ma już dom :)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz