Co może zdziałać miłość i determinacja

Nie będę komentowała tego listu, niech każdy wyczyta z niego coś dla siebie. Niech się zastanowi, pokrzepi, zapłacze, niech pocieszy strapione serce. Moc w ludziach i zwierzętach jest wielka :)

Szczecin, 27.03.2011 r.

Bartek

Kilka dni temu w szczecińskim TOZ podpisałam się pod obywatelskim projektem zmian w ustawie o ochronie praw zwierząt.
To co dzieje się zwierzętom z winy nas, ludzi, wzbudza we mnie ogromny sprzeciw, a poszczególne sprawy, o których słyszę lub czytam, przyprawiają mnie o wręcz fizyczny ból.
Trzeba zmieniać mentalność ludzi gdzie i jak tylko się da. Tylko zmiana sposobu myślenia o świecie zwierząt może zmienić ludzkie zachowania.
Opowiem o moim doświadczeniu z psem o imieniu Bartek.
Zobaczyłam anons w gazecie - psy wymagające pomocy i oczekujące na dom w dzikim schronisku. Na zdjęciu w Internecie różne psie sylwetki, wśród nich jeden - starszy, wymagający leczenia, łysiejący - ON. Bartuś. Trochę posiwiały ale budzący sympatię pyszczek. Od razu mi wpadł w oko.
Mój piesek Pako, bardzo już leciwy, przeżywa właśnie końcówkę swego życia. Myślę o nowym piesku. A tu ten Bartuś, którego - z racji jego cech - pewnie nikt nie weźmie. Bartuś CZEKA NA MNIE! Tylko on, żaden inny z tych psów. Wołał do mnie w nocy, śnił mi się.
Po niezbędnych rozmowach i formalnościach - jest.
Wiedziałam, że początki mogą być trudne (mam jeszcze w domu 8-letnią kotkę). Ale początki okazały się nie trudne, były dramatyczne.
Pierwsza noc to szczekanie wielkim głosem ogromnego psa (w rzeczywistości jest średnim pieskiem). Kilkudniowe intensywne, desperackie, polowania na kotkę, z tratowaniem wszystkiego po drodze. Zastawianie wejścia na schody różnymi meblami, żeby ochronić kotkę Zuzię doprowadziło do stworzenia istnej barykady, przez którą my z córką musiałyśmy się przedzierać, a którą Bartek - zawsze jakimś sposobem - bardzo szybko pokonywał.
Horror! Nie było wyjścia, trzeba było zamontować bramkę, zamknąć schody. Załączam kilka zdjęć dotyczących mojego bohatera, na pierwszym z nich kotka Zuzia na barykadzie.
Po założeniu bramki wszystko się zmieniło. Nie minęły dwa tygodnie Bartek się ucywilizował, przestał ganiać jak wariat. Nie szczeka w nocy. Z Zuzią się obwąchują, czasem nawet razem sobie lezą na kanapie.
A mój Bartuś jest BARDZO kochanym pieskiem. Potrzebuje dużo ciepła. Lubi podejść do kolan siedzącej osoby, wtula wtedy pysio w kolana albo pod łokieć, czeka na głaskanie.
Dziś, po dwóch miesiącach, wiem że mój szalony czyn został nagrodzony - mam kochanego pieska, leczę go, widzę poprawę w jego zdrowiu, chodzę z nim na długie spacery i pokochałam go, tak z resztą jak każdego z moich poprzednich psów. Jestem „psiarą", mam to w genach. Dla mnie to szczęście mieszkać i dzielić życie ze zwierzakami.
Namawiam - bierzcie Państwo te biedne stworzenia ze schronisk, te pieski i koty po przejściach, to wielka radość mieć świadomość ich miłości. A pokochają każdego, kto da im możliwość lepszego życia i nie będzie ich krzywdził. Nie bójcie się „trudnych początków”. One szybko się kończą i idą w niepamięć. Warto czasem naprawić błędy naszych bliźnich.
Na dwóch pozostałych zdjęciach - Bartuś, po trudach dnia, w łóżeczku oraz Bartuś z moim staruszkiem Pakuniem w tle.
Barbara Stachura